Resultados narrador por "Beata Poźniak" en Todas las categorias

It is 1943, and for four years, 16-year-old Stefania has been working for the Diamant family in their grocery store in Przemsyl, Poland, singing her way into their lives and hearts. She has even made a promise to one of their sons, Izio - a betrothal they must keep secret since she is Catholic and the Diamants are Jewish.

In A Libretto for the Desert, Sona Van's subject is the Armenian genocide, also known as the Great Catastrophe. Van's parents and grandparents were driven into exile due to this horrific event. Her poems reflect a personal connection to this history as well as the universality of loss, persecution, and intolerance.

Diagnosed by her physician husband with a “temporary nervous depression - a slight hysterical tendency” after the birth of her child, a woman is urged to rest for the summer in an old colonial mansion. Forbidden from doing work of any kind, she spends her days in the house’s former nursery, with its barred windows, scratched floor, and peeling yellow wallpaper. In a private journal, the woman records her growing obsession with the “horrid” wallpaper. Its strange pattern mutates in the moonlight, revealing what appears to be a human figure in the design.

Sona Van (en realidad: Ter-Hovhannisian) es una famosa poeta y viajera Armenia. Nació en Ereván, Armenia. Su abuelo, un respetado clérigo armenio de la ciudad de Van en Anatolia oriental (de ahí el seudónimo literario del poeta) en el terrible 1915, se quedó en Estambul con una gran parte de su familia. Todos fueron testigos presenciales o incluso víctimas de las atrocidades de las jóvenes milicias turcas.

Sona Van (właściwie: Ter-Howhannisjan) to znana ormiańska poetka i podróżniczka. Urodziła się w Erywaniu, Armienii. Jej dziadek, szanowany ormiański duchowny z wschodnioanatolijskiego miasta Wan (stąd - pseudonim literacki poetki) w straszliwym 1915 roku przebywał w Istambule wraz z dużą częścią swej rodziny. Wszyscy oni byli naocznymi świadkami czy wręcz ofiarami okrucieństw młodotureckich bojówek.

Beata Poźniak, aktorka - tuż przed niespodziewaną śmiercią krewniaczki, Barbary Bukowskiej, otrzymuje wiersze napisane przez nią. Barbara “pisała tylko tak dla siebie”. Wiersze są osobiste, rodzinne - autorka przeprowadza rozmowę ze swoją podświadomoscią, z nadprzyrodzoną siłą, z Bogiem.

Weaving together the voices of three generations of women - Rita, her daughter, Leslie, and her granddaughter, Mikaela - the memoir provides powerful and inspiring evidence of the resilience of the human spirit, relevant to every culture in every corner of the world. Unimaginably devastating and incredibly uplifting, this firsthand account of survival and healing offers a poignant message of hope in our own uncertain times.