Els Visser overleefde een schipbreuk en werd daarna topatleet: dit is haar ongelofelijke en inspirerende verhaal over veerkracht en doorzetten.

Nog één keer sprak ik mezelf toe. 'Dit is de race waar je het hele jaar naartoe hebt gewerkt. Je bent er klaar voor. Iedereen is hier voor jou, papa en mama, je vriendinnen. Vandaag ga je ze laten zien dat je de juiste keuze hebt gemaakt om prof te worden. Dat je alles wat je hebt meegemaakt niet voor niets hebt doorstaan.'

Luid klonk een scheepstoeter. De adrenaline schoot door mijn lijf. We waren vertrokken.

In Geen zee te hoog vertelt Els Visser hoe het was om een schipbreuk te overleven. Ze neemt je mee naar dat moment in 2014 in Indonesië waarna alles voor haar veranderde, zowel lichamelijk als geestelijk. Want de ramp deed haar beseffen wat het belang van mentale weerbaarheid is. De kracht die ze daar op zee in zichzelf ontdekte, zet ze nu in om haar grenzen in het dagelijkse leven te verleggen.

Haar bijzondere ervaring leerde Els vertrouwen op haar lichaam en uithoudingsvermogen. Bij terugkeer in Nederland blijft ze geneeskunde studeren maar ontdekt ze daarnaast ook haar ware talent: de Ironmantriatlon. Maar liefst 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en een marathon lopen van 42,2 km. Ze besluit professioneel triatleet te worden, wordt Nederlands kampioen in 2018 en slechts drie jaar na haar allereerste race eindigt ze hoog bij het wereldkampioenschap in Kona, Hawaï. Zelfs als ze er tijdens een race doorheen zit en het voelt alsof het niet meer gaat, weet ze dat ze nog een tandje bij kan zetten; ze overleefde ten slotte achttien uur op open zee. In Geen zee te hoog vertelt ze hoe iedereen zijn doelen kan bereiken met de juiste instelling. Met zichzelf als sprekend voorbeeld wil ze anderen motiveren en laten zien dat je meer kunt dan je denkt, misschien wel alles, als je maar op jezelf en op je eigen kunnen vertrouwt.