Prachtige, hartverscheurende memoires over de Holocaust, waarin Sara Leibovits en haar dochter Eti Elboim samen vertellen hoe Sara als jong meisje Auschwitz wist te overleven, als enige van haar hele familie

De trein kwam langzaam tot stilstand met piepende remmen. Het was donderdagochtend 18 mei 1944. Al sinds maandag hadden we in de duisternis en smerigheid van de veewagon opeengepakt gezeten en hongergeleden. Onze reisgenoten waren tranen, beklemming en onze angst voor het onbekende geweest.

Het zestienjarige Joodse meisje Sara Leibovits zat samen met haar familie in deze trein. Binnen enkele minuten stond hun afschuwelijke lot vast. Het gezin spendeerde hun laatste minuten samen op het perron van Auschwitz-Birkenau, waarna ze elk een andere richting op gecommandeerd werden, ieder hun eigen lot tegemoet. Sara's moeder en jongere broertjes werden direct vermoord in de gaskamers. Haar vader werd lid van een Sonderkommando, hij was een van de mannen die gedwongen werden om de lichamen uit de gaskamers te verwijderen. Later werd hij geëxecuteerd. Gescheiden van haar familie werd Sara tewerkgesteld in het kamp. Ze bleef daar negen maanden, totdat het kamp werd bevrijd en ze nog maar 28 kilo woog.

Verweven met Sara's leidende stem die het verhaal van haar overleving onthult, is het verhaal van haar dochter Eti. Zij belichaamt tachtig jaar later de stem van de tweede generatie Holocaustoverlevenden en onderzoekt wat het betekent om in de schaduw ervan op te groeien.